اتصال بین شبکه ای

اتصال بین شبکه ای

در سناریوی دنیای واقعی، به طور کلی شبکه های تحت مدیریت واحد، از لحاظ جغرافیایی پراکنده شده اند. ممکن است دو شبکه مختلف از یک نوع و همچنین از انواع مختلف نیاز به اتصال به یکدیگر داشته باشند. مسیریابی بین دو شبکه به نام اتصال بین شبکه ای (internetworking) نامیده می شود.
شبکه ها می توانند بر اساس پارامترهای مختلف از قبیل پروتکل، توپولوژی، شبکه لایه2  و آدرس دهی بصورت متفاوت در نظر گرفته شوند.
در ارتباط بین شبکه ای، مسیریاب ها از آدرس یکدیگر و آدرس های دورتر با خبر هستند. آنها را می توان بصورت ثابت پیکربندی کرد تا در شبکه های مختلف مسیر ایجاد شود یا آنها می توانند با استفاده از پروتکل مسیریابی بین شبکه ای یادگیری داشته باشند.

پروتکل های مسیریابی که در یک سازمان یا مدیریت واحد استفاده می شوند به نام پروتکل دروازه داخلی یاIGP  نامیده می شوند. پروتکل های RIP وOSPF  نمونه هایی ازIGP  می باشد. مسیریابی بین سازمان ها و ادارات مختلف ممکن است پروتکل دروازه خارجی داشته باشد، و تنها یک پروتکلEGP  وجود دارد به عنوان مثال پروتکل دروازه ای مرزی (Border Gateway Protocol).

 تونل (Tunneling)

اگر دو شبکه که از لحاظ جغرافیایی جداگانه اند، بخواهند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، آنها ممکن است یک خط اختصاصی بین دو شبکه مستقر کرده و یا مجبور شوند داده های خود را از طریق شبکه های میانی عبور دهند.
تونل یک مکانیسم است که توسط آن دو یا چند شبکه یکسان، با عبور از پیچیدگی های شبکه های میانی با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. تونل در هر دو سمت فرستنده و گیرنده پیکربندی شده است.

هنگامی که داده ها از یک سمت به تونل وارد  می شود، برچسب زده می شود. این داده های برچسب شده سپس به داخل شبکه های میانی مسیریابی می شوند ​​و یا تا رسیدن به انتهای دیگر تونل منتقل می شوند. هنگامی که داده های موجود در تونل خارج می شوند، برچسب آنها حذف می شود و به بخش دیگری از شبکه تحویل داده می شوند.
به نظر می رسد اگر هر دو سمت فرستنده و گیرنده به طور مستقیم متصل باشند و برچسب زده شوند، باعث می شود حرکت داده ها از طریق شبکه انتقال بدون هیچ گونه تغییراتی انجام شود.

 تکه تکه شدن بسته (packet fragmentation)

بیشتر بخش های اترنت حداکثر نرخ انتقال خود (MTU) به میزان ثابت 1500 بایت را دارند. یک بسته داده می تواند طول بیشتر یا کمتر بسته به کاربرد خود دارند. دستگاه ها در مسیر انتقال نیز قابلیت های سخت افزاری و نرم افزاری خاص خود را دارند. از این طریق می توان تعیین کرد که آن دستگاه توانایی مدیریت چه مقدار داده را دارد و اینکه بسته هایی با چه اندازه را می تواند پردازش کند.
اگر اندازه بسته داده، کمتر یا مساوی این مقدار مشخص باشد پس آن بسته بی طرفانه پردازش می شود. اگر اندازه بسته بزرگتر باشد، آن را به قطعات کوچکتر شکسته و سپس ارسال می کند. این عمل اصطلاحا تکه تکه شدن بسته نامیده می شود. هر قطعه از بسته شامل همان آدرس مقصد و منبع مشخص می باشد و براحتی از طریق مسیر های انتقال مسیریابی می شود. در سمت گیرنده این تکه ها دوباره جمع می شوند.

اگر یک بسته با بیت کنترلی (DF (don’t fragment که مقدار یک گرفته وارد یک مسیریاب شود بدین معنی است که بسته تکه تکه نشده و به خاطر اندازه اش قابل رسیدگی در مسیریاب نمی باشد و بسته حذف می شود.

هنگامی که یک بسته توسط مسیریاب دریافت شده و بیت (MF (more fragments با مقدار یک تنظیم می شود، مسیریاب متوجه می شود که آن بسته بصورت تکه تکه است و بخش های دیگر آن در راه هستند.
اگر بسته به قطعات خیلی کوچک شکسته شود، سربار افزایش می یابد. اگر بسته به قطعات بیش از حد بزرگ شکسته شود، مسیریاب میانی ممکن است قادر به پردازش آن نباشد و آن را حذف کند.