حرف ظاء علاوه بر ذال و ثاء یکی دیگر از حروف لسانی (البته نوک زبانی) است، که نوک زبان با لبه ی دندان های ثنایای بالا برخورد می کند. اما فرق حرف ظاء با ذال در این است که موقع تلفظ ذال، دهان به صورت افقی باز می گردد اما با تلفظ حرف ظاء، دهان حالت عمودی به خود می گیرد و حرف پرحجم و پُر ادا می شود ( کفِ زبان گود می شود و ریشه زبان، بالا می آید ). در اصطلاح قرائت قرآن، ذال از حروف مستفلّه ولی ظاء از حروف مستعلیه می باشد. حرف ظاء از حروف لِثَوی است به جهت نزدیکی با لثه دندانهای بالا.
ظاء = ذال پرحجم
ظالِمین مَظلُوماً یَظلِم حَظّاً ظُلم غَلیظَ