تعریف صفت غنّه

غنّه صوتی است که از فضای بینی ( خیشوم ) خارج می شود. که صفت دو حرف ( میم و نون ) است چه ساکن یا متحرّک.

غنّه میم و نون در حالت سکون، خالص تر و آشکارتر از حالت متحرک است چراکه در حالت متحرک، فضای دهان هم دخیل است.

به غنه ی میم و نون متحرک و ساکنی که اظهار می گردد مانند ( مِنهُم،  نَوم، اموَاتُ ) غنه ی اصلی و ذاتی گویند اما درمواردی، این دو حرف غنه ی فرعی و زائد است که در مباحث احکام نون و میم ساکن ( غنّه با دو حرکت کشش) مواجه خواهیم شد.