کار کردن با نوع داده ی char در جاوا
شما می توانید از نوع داده ی char برای ذخیره ی کاراکترهای تکی استفاده کنید. به دلیل اینکه کامپیوتر کاراکترها و اعداد صحیح را به طور متفاوتی ذخیره سازی می کند، شما باید کاراکترها را در داخل علامت های کوتیشن تکی قرار دهید. بعنوان مثال در دستورات زیر،چند کاراکتر معمولی را تعریف کرده ایم:
مثال (کار کردن با نوع داده ی char در جاوا)
char middleInitial = 'M';
char gradeInChemistry = 'A';
char aStar = '*';
یک کاراکتر می تواند شامل هر حرفی باشد، چه کوچک و چه بزرگ. همچنین علامت های نقطه گذاری (مثل علامت سوال و کاما و ....) و ارقام را نیز می توان بعنوان کاراکتر در نظر گرفت. یک کاراکتر که از نوع عددی باشد، با مقدار عددی آن متفاوت می باشد. بعنوان مثال دو دستور زیر صحیح و قانونی هستند:
مثال (کار کردن با نوع داده ی char در جاوا)
char aCharValue = '9';
int aNumValue = 9;
در صورتی که هریک از این مقادیر را با استفاده از دستور ()println نمایش دهید، در خروجی 9 را مشاهده خواهید نمود. اما در عبارت های محاسباتی تنها می توانید از متغیر aNumValue که از نوع عددی است، استفاده کنید.
یک ثابت عددی را می توان در یک متغیر کاراکتری ذخیره نمود و یک کاراکتر که یک عدد را تعیین می کند، را می توان در یک متغیر عددی ذخیره نمود. بعنوان مثال، دو عبارت زیر صحیح و قانونی هستند، اما ممکن است نتایج نامطلوبی را تولید کنند:
مثال (کار کردن با نوع داده ی char در جاوا)
char aCharValue = 9;
int aNumValue = '9';
اگر عبارات بالا را در دستور ()println مورد استفاده قراردهیم، در خروجی برای متغیر aCharValue یک مقدار خالی و برای متغیر aNumValue مقدار 57 تولید خواهد شد:
مثال (کار کردن با نوع داده ی char در جاوا)
System.out.println("aCharValue is " + aCharValue + "aNumValue is " + aNumValue);
این مقادیر ناخواسته، مقادیر یونیکد هستند. هر کامپیوتر کاراکترهایی که مورد استفاده قرار می دهد را با استفاده از یک سری اعداد ذخیره می کند. به هر یک از این کاراکترها یک عدد یکتا در سیستم یونیکد اختصاص داده شده است. جدول 2.5 برخی از کاراکترها و مقادیر معادل آنها را نشان می دهد. بعنوان مثال، کاراکتر A با مقدار یونیکد 65 و کاراکتر B با مقدار 66 ذخیره می شود:
یک متغیر از نوع char تنها می تواند یک کاراکتر را در خود نگه دارد. برای ذخیره ی یک رشته از کاراکترها، مثل نام یک شخص، باید از نوع داده ی String استفاده کنید. در زبان جاوا، نوع داده ی String یک نوع داده ی داخلی است که به شما امکان می دهد تا کاراکترهای رشته ای را ذخیره و دستکاری کنید. برخلاف کاراکترهای تکی، که از علامت های تک کوتیشن استفاده می کنند، ثابت های رشته ای را باید بین علامت های دابل-کوتیشن قرار داد. بعنوان مثال در زیر، نام شخصی را در متغیری به نام firstName ذخیره می کنیم:
مثال (کار کردن با نوع داده ی char در جاوا)
String firstName = "Audrey";
شما می توانید هر کاراکتری را از قبیل کاراکترهای غیر چاپی مثل tab یا backspace را در یک متغیر از نوع char ذخیره کنید. برای ذخیره ی این کاراکترها، می توانید از یک علامت بک اسلش به همراه کاراکتر مورد نظر استفاده کنید. بعنوان مثال، در کد زیر، یک کاراکتر از نوع newline و tab را در متغیرها ذخیره می کنیم:
مثال (کار کردن با نوع داده ی char در جاوا)
char aNewLine = '\n';
char aTabChar = '\t';
در دو متغیر تعریف شده ی بالا، علامت بک اسلش و کاراکتر بعد از آن، نقش یک کاراکتر تکی را بازی می کنند. در جدول 2.6 به توضیح هر یک از این کاراکترها در جاوا می پردازیم:
کاراکتر | توضیحات |
b\ | Backspce: نشانگر را یک واحد به سمت چپ می برد. |
t\ | Tab: نشانگر را به تب بعدی می برد. |
n\ | NewLine: نشانگر را به ابتدای خط بعدی می برد. |
r\ | Carriage return: نشانگر را به ابتدای خط جاری می برد. |
"\ | علامت دابل-کوتیشن : یک علامت دابل کوتیشن را ایجاد می کند. |
'\ | علامت تک کوتیشن: یک علامت تک کوتیشن را ایجاد می کند. |
\\ | بک اسلش: یک علامت بک اسلش را ایجاد می کند. |
هنگامی که می خواهید در پنجره ی command عباراتی را در چند خط نمایش دهید، دو راه پیش رو دارید: شما می توانید از علامت NewLine استفاده کنید، و یا می توانید از متد ()println چندین بار استفاده کنید. بعنوان مثال عکس های 2.1 و 2.2 هر دو یک خروجی را تولید می کنند. در خط اول این خروجی مقدار "Hello" و در خط دوم، مقدار "there" چاپ می شود. اینکه از کدام روش استفاده کنید، به خود شما بستگی دارد اما مثال عکس 2.1 هم از نظر فرد تایپ کننده ی کدها و هم از نظر کامپایلر موثرتر است زیرا دستور System.out.println تنها یک بار تکرار می شود. اما خواندن و درک کدهای مثال عکس 2.2 ساده تر است. هنگام برنامه نویسی جاوا، هر یک از این روش ها در فرصت مناسب ایفای نقش خواهند نمود.
آزمون: گزینه ی اشتباه را مشخص کنید
1. از نوع داده ی char برای نگهداری کاراکترهای تکی استفاده می شود. شما باید این کاراکترها را در داخل تک-کوتیشن ها قرار دهید.
2. برای ذخیره ی یک رشته از کاراکترها، از یک ساختار داده به نام Text استفاده می کنیم. این ثابت های رشته ای، را باید بین پرانتزها قرار دهیم.
3. یک کاراکتر فرار(escape sequence) با یک بک اسلش آغاز می شود و به نبال آن یک کاراکتر قرار می گیرد. این جفت کاراکتر، یک کاراکتر محسوب می شود.
پاسخ: گزینه ی 2 اشتباه می باشد. برای ذخیره ی یک رشته از کاراکترها از یک ساختار به نام Sring(رشته) استفاده می کنیم. این ثابت های رشته ای، بین علامت های دابل-کوتیشن قرار می گیرند.
- نوشته شده توسط احسان عباسی
- بازدید: 12925
دیدگاهها
بسیار عالی
مرسی از شما