اجزاء تشکیل دهنده اپلیکیشن های اندروید

ما از قبل می دانیم که قرار است کدهای جاوائی را بنویسیم که از کدهای جاوای نوشته شده توسط دیگران استفاده می کند و سپس این کدها به کدهای DEX کامپایل می شوند و در ماشین مجازی دالویک(DVM) اجرا می شوند. علاوه بر این، ما قادر هستیم تا فایل های دیگری به نام منابع اندروید را به کدهای خود اضافه کنیم و یا مورد ویرایش قرار دهیم. در ادامه در مورد منابع اندرویدی بیشتر صحبت خواهیم نمود.

منابع اندروید

اپلیکیشن ما قرار است حاوی منابعی همچون عکس ها و صداها و لی اوت های سمت کاربر باشد که در فایل های جداگانه ای نسبت به کدهای جاوا نگهداری می شوند. در طول این کتاب، رفته رفته با آنها آشنا خواهید شد. منابع اندروید همچنین حاوی فایل هایی هستند که دربردارنده ی محتوای متنی اپلیکیشن ما هستند.این یک قرارداد است که  اشاره و ارتباط با متن های اپلیکیشن ما از طریق فایل های مجزائی انجام شود. زیرا این کار باعث می شود که بتوانیم به راحتی آنها را تغییر دهیم. همچنین باعث می شود تا بتوانیم اپلیکیشن هایی ایجاد کنیم که بتوانند با چند زبان کار کند. 

 اندروید یا هر کامپیوتر دیگری، قادر نیست تا مثل یک انسان، متن ها را بخواند یا تشخیص دهد. بنابراین ما باید منابع خود را بصورت سازمان یافته ارائه دهیم. برای انجام این کار، می توانیم از زبان XML استفاده کنیم. هدف XML این است که هم برای انسان و هم برای ماشین قابل خواندن باشد. نیازی نیست که این زبان را یاد بگیرید. تنها کافیست با چند قاعده آشنا شوید. علاوه بر آن، نیازی نیست که برای کار با XML از یک ادیتور خاص استفاده کنید، زیرا در داخل اندروید استودیو یک ادیتور برای انجام این کار وجود دارد. فایل های XML همواره دارای پسوند xml. هستند. این نکته را به خاطر داشته باشید. 

 ساختار کدهای جاوای اندروید

علاوه بر این منابع، اندروید از زبان جاوا نیز استفاده می کند. برای اشاره به کدهای جاوا و دسترسی ساده به آنها، نیاز داریم تا آنها را به شیوه ی خاصی بسته بندی کنیم. این کدها، تحت پکیج های از پیش تعریف شده ی خاصی در اندروید، دسته بندی و سامان دهی می شوند. 

پکیج های اندروید

 هنگامی که ما یک اپلیکیشن جدید اندروید را ایجاد می کنیم، با یک نام خاص به نام پکیج(package) مواجه خواهیم شد. هنگامی که اولین اپلیکیشن اندرویدی خود را ایجاد کردیم، با نحوه ی انجام این کار آشنا خواهید شد. پیکیج ها معمولاً به چند زیر-پکیج تقسیم می شوند. و می توانند با دیگر پکیج ها در یک دسته قرار بگیرند. شما می توانید آنها را به صورت پوشه ها و زیر-پوشه ها در ویندوز تصور کنید. 

 ما می توانیم تمام پکیج هایی که API های اندروید به ما ارائه می دهند را به صورت کتاب های حاوی کد تصور کنیم، که از یک کتابخانه گرفته شده اند. برخی از متداول ترین پکیج های اندروید که از آنها استفاده خواهیم نمود به صورت زیر هستند:

android.graphics
android.database
android.view.animation

 همان طور که مشاهده می کنید، محتویات هر پکیج از نام آن قابل تشخیص می باشد.

 قبلاً یاد گرفتیم که به کدهای قابل استفاده ای که می توانند تبدیل به اشیاء شوند، کلاس(class) گفته می شود. کلاس ها در داخل پکیج ها قرار می گیرند. هنگام ساختن اولین اپلیکیشن خود، یاد خواهیم گرفت که چگونه کلاس های دیگر پکیج ها را به کلاس های پکیج خود، اضافه (import) کنیم. تقریبا می توان گفت که همواره نام یک کلاس، بعنوان نام فایل آن کلاس درنظر گرفته می شود و پسوند آن فایل java. خواهد بود. 

 در زبان جاوا، کلاس های ما به بخش های کوچکتری تقسیم می شوند که وظایف متفاوتی برای ما انجام می دهند که به آنها متد(method) می گوییم. برای انجام کارها، ما تنها نیاز داریم که بدانیم فلان کلاس چه کاری را انجام می دهد و در چه پکیجی قرار دارد و چه متدی نتیجه ی مورد نظر را به ما می دهد. 

 عکس زیر، نمایی از API های اندروید را نشان می دهد. برای دسترسی به داده های درون یک کلاس، نیاز داریم تا از آن کلاس یک شیء تهیه کنیم:

• قبلی
• بعدی