میانکاله

بسمه تعالی

"شبهِ‌جزیرهٔ میانکاله شبه جزیره‌ای است در منتهی‌إلیهِ جنوبِ شرقیِ دریای خزر، در دوازده‌کیلومتریِ شمالِ شهرِ بهشهر واقع در استان مازندران ایران. مساحت آن بیش از شصت‌وهشت‌هزار هکتار و ارتفاعِ آن بینِ ۱۵ تا ۲۸متر کم‌تر از سطحِ دریای آزاد است. شبه‌جزیره میانکاله، خلیج گرگان و جزیره آشوراده بخشی از پناهگاه حیات وحش میانکاله می‌باشند.

سابقهٔ حفاظت میانکاله به سال ۱۳۴۸ می‌رسد که به عنوان «منطقهٔ حفاظت‌شده» تعیین شد. در سال ۱۳۵۴ میانکاله، خلیج گرگان و تالاب‌های اطراف آن به عنوان یکی از نخستین تالاب‌های بین‌المللی در کنوانسیون رامسر به ثبت رسید و در همان سال درجهٔ حفاظتی آن به «پناهگاه حیات وحش» ارتقا داده شد. یک سال بعد نیز یونسکو آن را به عنوان «ذخیره‌گاه طبیعی زیست‌کره» اعلام کرد.

ارزش زیست‌محیطی این منطقه بیشتر به دلیل حضور حدود ۲۰۰ گونه پرنده است. اغلب آنها از پرندگان مهاجر هستند که برای زمستان‌گذرانی به میانکاله می‌آیند. البته به علت وجود پوشش‌های درختچه‌ای و امنیت کافی، محل زیست دائمی قرقاول خزری و دراج نیز می‌باشد. همچنین پوشش گیاهی و جانوری ویژه و چشم اندازهای طبیعی و متنوع آن به ویژه در منطقه ساحلی، این محدوده را یکی از قطب‌های مهم گردشگری در استان مازندران و شمال کشور مبدل کرده است.[۳]

یکی از دلایل اهمیت میانکاله این است که در تمام سواحل جنوبی دریای خزر هیچ منطقه‌ای جز آن وجود ندارد که محیط طبیعی آن در وضعیتی نسبتاً دست‌نخورده باقی مانده باشد. تمامی سواحل دیگر به طور گسترده با ساخت‌وسازهای انسانی همچون جاده، شهر و روستا و کارخانه‌ها دگرگون شده‌اند. به همین دلیل سلامتی این منطقه اهمیت بسیاری در حفظ سلامتی کل دریای خزر دارد. سلامتی نسبی میانکاله موجب شده تا تالاب‌ها و سواحل این منطقه علاوه بر پرندگان مهاجر، محل تخم‌گذاری و زیستگاه اصلی بسیاری از ماهیان دریای خزر نیز باشد، به ویژه کپور و کفال و ماهیان خاویاری. نزدیک به نیمی از خاویار ایران از آب‌های این منطقه صید می‌شود."

منبع: ویکی پدیا

 پیک نیک در پناهگاه حیات وحش

هنگامی که درب ورودی میانکاله رسیدم با صحنه عجیبی روبرو شدم شاید باورش برایم سخت بود که صفی از خودرو برای ورود به یکی از مهمترین زیستگاهها و پناهگاههای حیات وحش ایران وجود داشته باشد .

در هر صورت با مجوز وارد منطقه شدم . تا رسیدن نیسان و راهنمای محلی باید کمی صبر می کردم. باد نسبتاً تندی می وزید، برای همین کنار درب ورودی به انتظار نشستم . چیزی که مرا ناراحت و نگران می کرد ورود مردم با یک تلفن و گاهی با آشنائی دادن دامداران محلی و گاهی هم ...

بگذریم ابتدا به قسمت شمالی جزیره رفتیم تا از کشتی به گل نشسته دیداری داشته باشیم . وزش باد کم کم شدت زیادی گرفته بود و خاک زیادی بلند کرده بود و ما که قرار بود تا نزدیکی های آشورا ده برویم  علاوه بر مسیر طولانی باید نگران کمپ شبانه هم باشیم .

بعد از نیم ساعت حرکت در جاده تصمیم به برگشت و کمپ در جنگل های حوالی ورودی جزیره گرفتم . کمی برایم سخت بود ولی با صحنه ای روبرو شدم که معمولاً در سیزده به در ها و آن هم در پارکهای شهری مواجه می شوم ولی متاسفانه آن را در یک پناهگاه حیات وحش دیدم.

خانواده های زیادی که نه تنها روی علفها آتش روشن کرده بودند بلکه تور والیبال و قلیان و یک دنیا زباله هم انتظار طبیعت وحشی منطقه  را می کشید.

بچه ها برای را برای کمپینگ آماده کردم آتش را در زمینی که قبلاً درآن آتش روشن گردیده بود و تعداد آنها هم کم نبود برقرار کردیم و بعد از ناهار برای گردش در جزیره آماده شدیم.

نمیدانم چرا همه چیز این سفر برایم غیر منتظره بود چون ماشینهای شخصی با سرعت بسیار زیاد و ویراژ در کنار ساحل حرکت میکردند به طوری که اگر حواسم را جمع نمی کردم خودم هم زیر گرفته می شدم . تعداد ماشینها بقدری زیاد بود که چند ماشین فقط در ماسه ها گیر کرده بودند و برای کمک تیم ما باید در صف انتظار می ماندند.

در هنگام گشت و گذار کنار کلبه های ماهیگیری غرق در زباله با نگهبانی تنها برخورد کردم. از او در باره وضعیت صید در حال حاضر که فصل صید ممنوع می باشد پرس و جو کردم." با آهی گفت ای بابا صید که انجام میشود فقط قاچاقی چون ماهیگیران گرسنه اند..."

با وی در جنگل مشغول قدم زدن بودم از او پرسیدم آیا شکار گراز هم انجام میشود؟ چون من بازرسی محکمی هنگام خروج ندیدم آنهم با توجه به میزان زیاد گردشگر که در این منطقه وجود دارد.

و او فقط لبخند تلخی زد...

دیگر هنگام غروب بود و پرندگان با صداهای خاصی که نمیدانم از خوشحالی بود یا از غصه به استقبال شب می رفتند.و من اما دنبال دلیلی برای اینهمه بی توجهی می گشتم . صبح زود هنگام طلوع برای عکاسی از مناظر از خواب برخواستم.

واقعاً دلیلی برای گردش بیشتر در منطقه نداشتم چون هم زمان کمی داشتم و هم می ترسیدم اوضاع محافظت از بقیه جاها بدتر از این باشد برای همین صبحانه را خوردم و ترجیح دادم هر چه زودتر این شبه جزیره را ترک کنم.

نویسنده :احسان ناجی

• قبلی
• بعدی