ساخت و ساز در صفه

وقتهای زیادی در زندگی هر انسانی وجود دارد که باید به خلوتی قدم بگذارد و در جستجوی زمان از دست رفته خود در کنار ردپای روی ذهن خود آرامشی فزاینده را تجربه نماید. و در شهر شلوغی و پر از آلودگی و تکرار  اصفهان جائی جز کوه کوچک اما با صفای صفه  برای عاشقان طبیعت کمتر پیدا می شود.

البته از سالهای دور قدیمی های زیادی برای برای گذر از غم های پیرامون خود به اینجا می آمدند و با سکوت هم پیمان می شدند تا روحی تازه به کالبد خود دمیده و شاید عذر خواهی اندکی هم از روح در اسارت خود کرده باشند. اما طرحهای زیادی به مرور زمان پیاده شد تا شاید این مامن عاشقان را به پارک کوهستانی تبدیل کند و از کنار آن درآمد کوچک برای مردم و در آمدی فزاینده هم برای دیگران زائیده شود . ولی حیف از زیاده خواهی و اجرای طرحهای غیر مسئولانه که حقیقتی موحش است و اکنون دردی عظیم گریبان گیر سنگها و چشمه های رو به زوال آن شده است.

داستان از یک سنگفرش کوچک شروع شد و به چندین مدل رستوران و تله کابین و تریا هم ختم نشد و همین اواخر با ماشین های پر مصرف از جاده خاکی کنار آن که مردم زیادی عبور می کنند هم ، مسافر جا به جا کردند تا دکه های چاپ اسکناس که با قیمت گزافی اجاره می دهند بدون مشتری نمانند.

رویکردی که تمامی ندارد و شهر بازی و سالن بولینگ و سینما و قلیان سرا هم کفاف نداد و وقتی زمینهای پائین کوه تمام شد حالا به بالای کوه هم نظر کرده اند.نظر که البته با تخریب محیط زیست همراه است و جوانان را به جای سوق دادن به ورزش و سلامتی به سمت تریا و قلیان و دور همی های آلوده ، سطحی و بی محتوا می کشاند.

نمیدانم ورزش چه نیازی به این همه ساخت و ساز دارد و هر روز قسمتی از آن را یا تخریب می کنند و یا می سازند و شاید خیلی دور نباشد زمانی که مجبور باشیم از بین ساختمانهای صفه کوهپیمائی کنیم.

گاهی حقیقت را در مردابی پنهان می کنیم و دریغ از روزی که در همین مرداب گرفتار شویم . برای من امروز کمی سخت است وقتی می بینم که فردی با سیگار به کوهستان وارد می شود و کمی سخت تر وقتی آلوده شدن فضای مقدس کوهستان را می بینم. باید فراموش کنیم تعداد کشته های بسیاری که هر ساله در این کوه جان به جان آفرین تسلیم می کنند و مقصر هم همان کسانی هستند که به جای صرف هزینه برای ایمن سازی و گذاشتن تیم های راهنمای کوهستان فقط به فکر ساخت و ساز و از بین بردن چهره و طبیعت آن هستند.

بگذارید لااقل با خودمان رو راست باشیم . اگر قرار است روی سنگفرش راه برویم و بین ساختمانها و رستورانها گذر کنیم راه های دیگری هم هست حرف آخرم با مودی ها و پیمانکاران و دست اندر کاران و هر آنکس که نقشی در این هزار توی پر بهره دارد این است به فکر فرزندان خود باشید محیط طبیعی حق آنهاست.

نویسنده : احسان ناجی

• قبلی
• بعدی